Ioannis Vardakastanis

Από την αρχή της πανδημίας η ΕΣΑμεΑ και οι φορείς της έχουν ζητήσει τη μεγαλύτερη δυνατή χρήση των τεστ, στο πλαίσιο της γενικότερης ασφάλειας της υγείας όλων των πολιτών. Ιδιαίτερη έμφαση έχουν δώσει φυσικά σε διαμένοντες σε κλειστές δομές, που είναι και η πλειοψηφία των θυμάτων της πανδημίας. Παρόμοια αιτήματα έχουν γίνει και γίνει για το σύνολο των δομών τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης, στα οποία μετέχουν άτομα με αναπηρία, αλλά και τον γενικό πληθυσμό. Ταυτόχρονα, έχουν ζητηθεί και διακριτά αιτήματα, όπως να μην είναι υποχρεωτική η χρήση της μάσκας για άτομα τα οποία δεν δύνανται να τη χρησιμοποιούν, λόγω θεμάτων υγείας ή αναπηρίας. Δυστυχώς δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι σε αυτή την προσπάθεια βρέθηκε με κάποιο τρόπο υποστηρικτής η ΟΛΜΕ, την ώρα που το αναπηρικό κίνημα δεν ξεχνά ποτέ τα αιτήματα των εκπαιδευτικών.

Στο πρώτο λοκ ντάουν, που βρήκε όλα τα σχολεία κλειστά, δόθηκε μάχη ώστε να ανοίξουν τα σχολεία στα οποία φοιτούν μαθητές με αναπηρία, καθώς είναι αυτοί οι οποίοι είναι περισσότερο εξοβελισμένοι από την κοινωνία και συχνά το σχολείο είναι η μόνη τους διέξοδος, μαζί με τις θεραπευτικές παροχές που προσφέρει, όταν τις προσφέρει. Η Πολιτεία έτεινε ευήκοον ους και στο δεύτερο κύμα της πανδημίας άφησε τα ειδικά σχολεία όπως και τα ΚΔΑΠμεΑ και ΚΔΗΦ ανοιχτά, ώστε να μην επιβαρυνθούν επιπρόσθετα αυτά τα παιδιά αλλά και οι οικογένειές τους. Προέβλεψε μάλιστα πληθώρα κανόνων για την ομαλή λειτουργία τους.

Η επιστολή της ΟΛΜΕ προς το υπουργείο Παιδείας με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 2020 η οποία ζητά τη διενέργεια τεστ σε όλο το προσωπικό και τους μαθητές των ΕΕΕΕΚ και ΕΝΕΕΓΥΛ, θα μπορούσε να ήταν υποστηρικτική της προσπάθειας του αναπηρικού κινήματος, εάν δεν ήταν στιγματιστική. Η μεγάλη απορία είναι πώς εκλήφθηκε αυτή η επιστολή από τα ίδια τα μέλη της ΟΛΜΕ, που διδάσκουν σε ειδικά σχολεία, και είναι εξειδικευμένοι ώστε να μπορούν να διδάσκουν σε παιδιά με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις. Η ίδια η φρασεολογία της επιστολής βρίθει ανακριβειών και στιγματιστικού λόγου, απαράδεκτο γεγονός για εκπαιδευτικούς. Θα μπορούσαν έστω να ερωτηθούν οι ίδιοι οι καθηγητές των ειδικών σχολείων, που είναι και οι συνοδοιπόροι των παιδιών με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις.